Odmiany much ze zdjęciami i opisami

Muchy pojawiły się na planecie ponad 250 milionów lat temu. W tym czasie paleomii udało się rozwinąć w ponad 400 tysięcy gatunków i dostosować się do dowolnych warunków istnienia. Tego owada dipteran nie można dziś znaleźć tylko poza kołem podbiegunowym i na Antarktydzie. Muchy zabrały wszystko, co możliwe dla żywych organizmów nisze żywności. Niektóre żywią się nektarem kwiatów, inne krwią, jeszcze inne rozkładają materię organiczną, czwarte i świeże są dobre. Niektóre uprzednio stepowe i leśne gatunki much szybko „zdały sobie sprawę” z tego, jakie korzyści przyniosły w rozwoju cywilizacji i zbliżyły się do ludzkich siedlisk. Warto przenieść się kilka kilometrów od ostatniego domu, a te muchy synantropijne przestają drażnić. Zastępują je pozostałe „dzikie” gatunki.

Klasyfikacja much

Muchy nie mogą być do tej pory usystematyzowane, oferując różne sposoby dzielenia tych owadów na porządki, rodzaje, rodziny i tak dalej. Ale prosty mieszkaniec planety nie jest bardzo zainteresowany takimi metodami klasyfikacji, jak kształt szwu, wzdłuż którego pęka pupa, lub długość wąsów muchy. Ale preferencje pokarmowe much podniecają wszystkich, ponieważ od tego zależy komfort ludzkiej egzystencji. Oddzielenie dipteranów od czynnika żywieniowego jest dość wyraźne i nie powoduje zamieszania.

Ze względu na sposób żywienia dorosłych muchy to:

• nektarofagi;
• aphages;
• hematofagi;
• koprofagi;
• nekrofagi
• polifagi.

Druga część tych słów pochodzi od greckich fagów - „pożerających” i wskazuje rodzaj jedzenia, które je każda grupa.

Pokarm nektarofagów to nektar z kwiatów, w wieku dorosłym w ogóle nie jedzą, hematofagi piją krew, koprofagi jedzą ekskrementy, nekrofagi jedzą martwe mięso, a polifagi mają bardzo dużą bazę pokarmową. Uderzającym przykładem polifaga jest mucha domowa.

Uwaga!

Wśród koprofagicznych i hematofagicznych występują dwa gatunki much: obligatoryjne i opcjonalne. W pierwszym przypadku larwy i dorośli żywią się tym samym pokarmem. W drugiej odmianie bazy pokarmowe larw i dorosłych są różne.

Koprofagi

Obowiązkowe są między innymi niektóre gatunki prawdziwych much, które żyją na pastwiskach. Owady te przyczyniają się do rozpadu ekskrementów w przyrodzie i trudno je przypisać szkodnikom lub niebezpiecznym muchom. Ale czasami lecą do domu, składając jaja robaków. Ponadto te gatunki much często osiedlają się w pomieszczeniach, w których trzymane są zwierzęta.

Opcjonalne są znacznie bardziej niebezpieczne, ponieważ dorosłe muchy żywią się odchodami, ale także chętnie jedzą ludzkie pożywienie. Często gatunki te pochodzą z pożywienia bezpośrednio z gnojówki. Jedzenie larw jest odchodami.

Uwaga!

Najbardziej typowym i powszechnym przedstawicielem fakultatywnych koprofagów jest mucha brownie (wewnętrzna). Jest to jeden z najczęstszych gatunków much w Rosji, tak przystosowany do życia w ludzkich domach, że prawie nigdy nie występuje w naturze.

Pojawienie się muchy domowej

Na zdjęciu muchy brownie z powiększeniem makro możesz wyraźnie zobaczyć wszystkie szczegóły kolorów. Ale patrząc gołym okiem mucha wygląda na szarą.

Jest to mały owad o średniej długości 7 mm. Kolor much domowych jest szary z czterema podłużnymi czarnymi paskami na piersi. Brzuch jest żółtawy na spodzie. Oczy są duże, ciemnoczerwone. Urządzenie oka aspekt. Samiec różni się od samicy odległością między oczami: u kobiet długość narządu wzroku jest równa odległości między nimi; męskie oczy są ustawione na 2/3 długości.

Odżywianie

Mucha domowa to owad, który nie jest w stanie ugryźć ludzkiej skóry, chociaż samica potrzebuje pokarmu białkowego do rozmnażania. Ten gatunek muchy je tylko płynne pożywienie. Po znalezieniu stałych kawałków materii organicznej mucha domowa rozpuszcza je w ślinie przed użyciem.

W ten sposób może „ugryźć” osobę. Próbując rozpuścić skórę za pomocą śliny, mucha powoduje ostry ból. Podobne oparzenie spowodowałoby oparzenie kwasem. Ale ślady na ciele z tego „Ukąszenie” nie pozostaje.

Hematophagous

Gryzące muchy należą do obowiązkowych hematofagów. Gatunek ten żywi się krwią w wieku dorosłym. Larwy rozwijają się w gnijących związkach organicznych. Obowiązkowe hematofagi obejmują motyle, jesienne jaśniejsze i tsetse, które często nazywane są zabójcami much.

Ciekawe!

Największe muchy nazywane są mączlikami z powodu ich pragnienia krwi. Samica, próbująca upić się krwią i składać jaja, nie odczuwa niebezpieczeństwa, niczego nie zauważa i często umiera z ogona zwierzęcej lub ludzkiej dłoni.

U muszek samice różnią się od samców tym, że te ostatnie zwykle nawet nie widzą tego drugiego. Samce muszki żywią się nektarem i nie atakują ssaków.

Niektóre gatunki muszki mają zielone oczy, dlatego często są mylone z innymi. duże muchy z zielonymi oczami - gadżety afaga.

Wszystkie obowiązkowe hematofagi mają aparat ustny przystosowany do wytwarzania krwi.

Opcjonalne hematofagi nie są w stanie samodzielnie wytwarzać krwi z ciała ofiary. Żywią się wydzielinami skóry i błon śluzowych. Chętnie piją krew wydobywającą się ze świeżych ran. Oprócz wydzielin żywią się odchodami ssaków i soków roślinnych. Larwy rozwijają się w odchodach.

Typowym przedstawicielem opcjonalnego krwiaka jest mucha targowa, bardzo podobna do muchy domowej, ale żyjąca tylko w regionach południowych. Ukazuje się w Azji Środkowej i na Kaukazie. W Rosji mieszka w strefie podzwrotnikowej.

Nekrofagi

Nazwy gatunków much często mogą wprowadzać w błąd. Taki gatunek, jak „mucha muchowa”, nie istnieje w naturze. Pod tą nazwą Lucilia, która należy do grupy nekrofagów, jest najczęściej ukryta. Na tym samym śmietniku można znaleźć wszystkie gatunki synantropijne, w tym Drosophila. Do grupy nekrofagów najsłynniejszych much należą:

• Lucilia (zielona);
• szare mięso;
• niebieskie mięso.

Wszystkie żywią się zwłokami zwierząt, ale zawierają także odpady żywnościowe, soki warzywne i odchody w swojej diecie.

Ciekawe!

Nekrofagi można łatwo odróżnić od innych muchówek: wszystkie te muchy z czerwonymi oczami. Niektóre mogą mieć krwistoczerwone oczy (mucha z szarego mięsa) lub cegła (zielona).

Lucilia

Bardzo powszechne i znane wszystkim szmaragdowo zielona mucha w stanie złożyć jaja na mięsie pozostawionym bez opieki przez kilka minut.

Często jaja składają się w otwartych ranach, gdzie larwy zaczynają się rozwijać, jedząc gnijące mięso. Głównym siedliskiem tych dipteranów w pobliżu siedlisk ludzkich są rzeźnie. Ale również larwy mogą rozwijać się w odchodach zwierzęcych. Rozwój larw z jaja zajmuje 1-2 dni.

Niebieskie mięso

Owad jest średniej wielkości. Ukazuje się na wszystkich kontynentach. Podobnie jak zielony, woli rzeźnie i rozkładające się mięso.

Mięso szare

Jedna z najbardziej niebezpiecznych much padliny. Na zewnątrz wygląda jak zwykły kryty, ale większy i wyraźnie widoczny jaskrawoczerwone oczy na głowie. Gatunek żyworodny. Samica musi tylko dotknąć brzucha mięsa, aby ułożyć larwę. Po wyjściu na zewnątrz larwa natychmiast zaczyna gryźć mięso. Miejsce wprowadzenia larwy można ustalić na podstawie wyglądu płynu z rozkładającego się mięsa.

Nektarofagi

Ta grupa obejmuje muchy - owady podobne do pszczół, ale z dwoma żółtymi plamami na górnej części brzucha.Czasami te miejsca mają czerwonawy odcień.

Przyssawka może zaszkodzić osobie tylko wtedy, gdy jej jaja przedostaną się do przewodu pokarmowego. Biorąc pod uwagę, że larwy larw rozwijają się w dołach ze ściekami, prawdopodobieństwo jaj z jaj w świeżej żywności jest bardzo małe.

Afagi

Gatunki, które nie jedzą żywności w wieku dorosłym. Szczególnie niebezpieczne są mszyce, których larwy żywią się tkankami mięśni miękkich gospodarza lub pasożytują w jelitach.

Uwaga!

Wbrew powszechnemu przekonaniu gadfly nie gryzie i nie składa jaj pod skórą.

Gadżety jajowe, w zależności od rodzaju, albo przyklejają się do sierści zwierzęcia, albo leżą na trawie, albo wstrzykują do nosa i oczu. Sama wykluta larwa przedostaje się pod skórę lub jelita.

Skrzydlate skrzydła

Jest to rodzina much muchowych. Większość z nich jest niewielka, ma zaledwie kilka mm długości. Poszczególne gatunki mogą osiągać 2 cm, dla ludzi są nieszkodliwe, ale powodują poważne szkody w uprawach.

Liczba nakrapianych zwierząt obejmuje muszkę owocową Morza Śródziemnego z czerwonym brzuchem, egzotyczną dla Rosjan. Ze względu na rozmiar (do 5 mm) i podobne zabarwienie, którego detali trudno jest odróżnić bez mikroskopu, tę muchę łatwo pomylić z muszka owocowa.

Muchy śródziemnomorskie nie należą do rosyjskich szkodników, ale można je wprowadzać wraz z owocami cytrusowymi - głównym pożywieniem dla larw.