Kakkerlakken verschenen meer dan 300 miljoen jaar geleden op aarde, lang voor dinosauriërs. Er was niemand om bloed uit te drinken, en voor bloemennectar was het minstens 200 miljoen jaar oud. De Tarakanovs moesten tevreden zijn met relatief solide organische stoffen, die voor het eten gemalen moesten worden. Dit bepaalde het type orale apparatuur bij een kakkerlak.
Welk type orale apparatuur
Kakkerlakken overleefden tot op de dag van vandaag vrijwel onveranderd. Het onderzoek overtuigde wetenschappers ervan dat het apparaat dat voedsel maalt, het eerste voedingsorgaan is dat in insecten verscheen. Dit wordt aangegeven door de structuur van onderkaken van fossiele insecten en het knaagapparaat in de larven van moderne vlinders, vliegen en bloedzuigers. Bijna alle larven vermalen hun voedsel en veroorzaken soms ernstige schade aan planten.
Het orale apparaat van een kakkerlak is een knagend type. Hierdoor kan een insect letterlijk stukjes afbijten van wortelgewassen, brood en ander vast voedsel. Grote soorten houden van periplanet americana kunnen grote en diepe gaten eten in aardappelknollen.
Mond structuur
Het apparaat van het orale apparaat bij kakkerlakken is vergelijkbaar. Er was één voorouder.
Interessant!
Er ontwikkelde zich een knagend mondapparaat van lopende ledematen.
Mondapparaat:
- Bovenlip;
- onderkaken / onderkaken;
- 2 paar maxill / onderkaken;
- hypofarynx / tong.
De bovenlip is 'onafhankelijk'. Ze is geen getransformeerd paar ledematen. Dit is een plooi van de hoofdhuid die de voorwand van de mondholte vormt.
Kevers / onderkaken bevinden zich achter de lippen: dikke platen met tanden langs de binnenrand. De kakkerlak maalt het voedsel met de trossen. Onderkaken van de uiteinden van het tweede segment van het hoofd ontwikkelen zich.
Maxilla is gevormd uit de ledematen van het derde en vierde segment. Er bleven segmenten op zitten, die deden denken aan dat dit oorspronkelijk benen waren.
Het zou logisch zijn om de eerste twee bovenkaakkaken lateraal te noemen. Ze bevinden zich aan de zijkanten van de mondholte. Ze hebben een maximum aantal segmenten:
- twee-segmenten basis;
- 3 appendages bovenop de basis: binnenkwab, buitenkwab, maxillaire palp.
Op basis van de structuur van dit paar kaken proberen wetenschappers de aanwezigheid van een gemeenschappelijke voorouder bij kakkerlakken en schaaldieren te rechtvaardigen.
Het tweede paar maxilla's versmolten tot een onderlip die eruitziet als een ongepaarde plaat. Maar daarop kan men onder de microscoop dezelfde indeling in segmenten onderscheiden als die van de laterale maxilla's.
De onderkant van de mondholte steekt uit en vormt een analoog van de tong in meer ontwikkelde organismen. Deze analoog heet hypopharynx.
